Archive for category: Kategoria barik @eu

http://www.berria.eus/paperekoa/1832/020/003/2014-06-26/lgtb_harrotasunaren_egunak_ukitzen_gaitu.htm

Ekainaren 28a kolore anitzeko bandera hartuta kalean sexu-askatasunak eta lesbo-gay-transexual-bisexual harrotasuna aldarrikatzeko eguna da. Geuretzat ere bai, ala?

Ez da kanpotik ezarritako betebeharra, geurea ere baden borroka baizik, barreneraino hunkitzen gaituen borroka. ELAn, militanteengandik hasita, gero eta areago ari da zalantzan jartzen normaltasuna heterosexuala izatea dela, eta zuzena, genero-identitate definitu eta normatiboa izatea.

Agian baiespen hori ez zegoen egin beharrik, baina badakigu imajinario kolektiboa alde batera utzi eta langile-klasearen beraren nortasuna irekitzea, subjektu kolektibo heterogeneo gisa, dimentsio ugari aitortzea dela, sarri ezkutuan mantentzen diren banakako errealitate eta errealitate kolektiboak aitortzea. Esaterako, hori da LGTB+ kolektiboek kaleratu dituzten aldarrikapen historikoen kasua.

Eguneroko gure bizimoduan etengabeak dira injustizia, diskriminazioa eta babes gabezia, lan merkatuan eta hortik kanpo; horregatik, sexu-eskubideen defentsa ezin da agenda sindikaletik at geratu. Bestela, eskubideak zatikatuko genituzke; hori larria da, jakinik eskubide bat murrizteak kate-efektuz beste oinarrizko eskubide batzuei kalte egiten diela, guztiak elkarren osagarri eta interdependente izanik. Eskubide sozial eta laboralak, sexu-eskubideak… Finean, giza-eskubideak.

Pentsa liteke ordena sexuala eta genero-arauak zalantzan jartzea minorien gauza dela, herritar gehienei edota langile-klaseari eragiten ez dien kontua, baina ustezko gutxiengoak sakrifikatuz gero, prezio bat ordaindu behar da aurrerago, ez soilik demokraziari dagokionez.

Hartara, ordena heteropatriarkal kapitalista mantentzea, bizitza afektibo-sexual librea izateko eskubidea armairu batean itxita edukitzea edo transexualitatea patologizatzea burdinazko hesiak altxatzea da bestelako jendarte eredu bat eraikitzerakoan, beste kultura politiko, pentsamolde eta sentitzeko erak dituen pertsona eredu desberdina egiterakoan, hain zuzen pertsona eta kolektibo hauek izanik gure jendartea errotik eraldatzeko bidea egingo dutenak.

Bestea-ren kultura hori guztia aitortzeak (arauaren barnean ez dagoena, desberdina dena sexu-hautu edo -izaerari buruz edota genero-identitateari dagokionez) sindikatu garen aldetik interpelatu eta ukitu egiten gaitu, ez soilik gure eguneroko borroka sindikalean. Kontrara, ezarritako arauekiko kritiko diren beste kolektibo eta mugimendu sozialekin dugun aliantza indartu egiten du.

Beraz, borroka eta ardatz kritikoak gurutzatzeko ariketa diskurtso formaletik haratago eraman behar da, oso zaila eta oztopoz betea den arren agenda sozial eta laboral erreibindikatibo batean borrokak eta interes kolektiboak bateratzea.

Horregatik, bidegurutze teoriko horrekin batera banakako eta taldekako praktikak beharrezko izango dira, aurre egiteko sinesmen- eta balio-sistema honi guztiari, eta hori beste era batera formulatzeko. Izan ere, hainbat arlotan agindu nahi baitigu: besteak beste, nor maite behar duzun, gizon ala emakume gisa nolakoa izan behar duzun eta, areago, zure nortasun agirian zein izen agertu behar den.

Hezur hutsean dirauen erregimen demokratiko (oraindik horrela izendatzen jarraitu badezakegu) eta patriarkal honetan, babes kolektiborako ditugun tresnak desagertzear daude. Austerizidioak horrela agintzen du, eta lanaren mundutik garbi ikusten dugu: lan erreformak, negoziazio kolektiboaren erreforma, erreforma fiskala, LOMCE edota berehalako abortoaren erreforma, besteak beste.

Murrizketak, atzerapausoak, eskubide galerak… lelo galantak. Gainera, badirudi gaitz horiek gure salbazioa izango direla. Horretara bideratuak daude egungo medio eta diskurtso ofizialak ustezko errekuperazio eta tunelaren irteeraz mintzo direnean.

Gure oinarrizko eskubideak merke- merke saltzen ari diren garai hauetan, ikusezinak diren inpaktu eta arrisku egoera handienetan dauden pertsona eta kolektiboei erreparatu behar diegu. Horretarako, sindikalismotik eguneroko ekintza sindikala eta negoziazio kolektiboa LGTB kolektiboen eskubideen alde jarri behar dugu, dibertsitate sexualaren eta genero identitate anitzen alde borrokatuz baita ere. Lantokietan neurri eta ekintza lotesleak lortuz, alde batetik, eta, bestetik, agerikoa eta eraginkorra den aliantza partekatuz errealitate hauen inguruan lanean dabiltzan kolektibo eta mugimendu sozialekin.

ELAk eutsi egingo dio bere konpromisoari, ekainaren 28arekiko nahiz hetero araua eta inposatutako genero-aginduak hausten dituztenekiko. Egungo egoera ikusirik, ezin ditugu baztertu borroka historikoak, ezta gure erraietan hunkitzen gaituzten ahotsak isilarazi ere.

Ekainaren 28an, denok kalera!

Duela 35 urte polizia espainol batek tiroz erail zuen Errenterian Bizente Badillo «Francis». Garaiko egunkariek «emakumez jantzitako gizon baten» hilketaren berri eman zuten, EHGAM plazara atera zen milaka lagunen aurrean eta lehenengoz ahots gora aldarrikatu zuen pertsona orok sexualitatea modu askean bizitzeko duen eskubidea.

Bizente Badillo Francis Alacanteko herri txiki batekoa zen berez, gazterik Errenteriara bizitzera etorria eta erabat bertakotua zegoena. Gaua maite zuen eta emakumez trabestitzea gustatzen zitzaion. Asko ibiltzen zen Apolo izeneko dantzalekuan, oso ezaguna zen bertan eta areto horretako langileak lagunak zituen. Hain juxtu, bertan galdu zuen bizitza.

1979. urteko ekainaren 10a zen. Francis Apolo dantzalekuan zegoen, bertako langileekin hizketan eta trago bat hartzen. Ordurako diskoteka itxita zegoen. Norbaitek atea jo zuen eta langile bat gerturatu zen atera dantzalekua dagoeneko itxita zegoela esateko. Baina ate joka zebilen gizona ez zen konformatu, eta berriz egin zuen sartzeko saiakera. Eta, berriz, erantzun berdina eman zioten. Azkenean, ez dakite seguru nola, baina lortu zuen gizon hark dantzalekura sartzea. Lekukoek kontatzen dutenez, oso urduri eta haserre zegoen, euskaldunen kontrako biraoak botatzen zituen behin eta berriz, eta euskaldunen bat zeinen gustura hilko lukeen esaten omen zuen. Eta horrela zebilela, Francisek esan omen zion, «euskaldun bat? Ba hementxe daukazu bat». Orduan gizonezkoak pistola bat atera zuen poltsikotik eta tiro eman zion Francisi. Balak begian jo zuen eta han bertan geratu zen zerraldo. Gerora jakin zen tiro eman ziona Antonio Cava Laguna polizia espainola zela. Epaiketaren ondoren bederatzi hilabete kartzelan eman eta libre geratu zena.

Errenterian berehala zabaldu zen Francisen erailketaren berri eta herri batzar bat deitu zen gertaera latz hura nola salatu erabakitzeko. Aldi berean, udal batzarraren ezohiko bilkura bat izan zen (artean ez zegoen udaletxerik) hilketa hura gaitzesteko.

Erailketa gertatu eta bi egunera, ekainaren 12an, Errenterian greba orokorra izan zen eta herri batzar jendetsua antolatu zen herriko plazan. Garaiko kronikek kontatzen dute 10.000 lagun baino gehiago bildu zirela batzarrera eta ondorengo manifestaziora. Herri batzar hori oso garrantzitsua izan zen. Bertan, milaka lagunen aurrean, agertu ziren lehendabizikoz EHGAM-eko zenbait kide eta ozen esan zuten bazela garaia pertsona homosexual eta transexualen eskubideen aldeko borrokan hasteko. Nahikoa zela, ezin zela beste erasorik onartu inoren aukera sexuala tarteko.

Mikel Martin EHGAMeko kidea herri batzar hartan zegoen duela 35 urte, eta borroka bide berdinean segitzen du gaur egun. «Bizkaian sortu zen EHGAM urte pare bat lehenago eta Donostia inguruan eta Oreretan ere ari ginen mugitzen. Baina Francisen hilketak prozesua bizkortu egin zuen. Hurrengo egunean egunkari batean irakurri genuen ‘Han matado a un hombre vestido de mujer’ eta izugarri haserretu ginen. Bazirudien emakumez jantzita egoteak erasoaren larritasuna gutxitzen zuela. Eta orduan esan genuen, amorruz eta haserrez, nahikoa zela. Hor geundela eta gure eskubideen alde borrokatzeko gogoa eta beharra sentitzen genituela. Ozen esan genuen pertsona guztiek geneukala nahi genuen modura janzteko eskubidea, modu askean maitatzekoa eta sexualitatea nahi moduan bizitzekoa», kontatu du Martinek.

Ordura arte entzun gabeko ahotsa zen. «Manifestazioetan oso ohikoa zen Poliziaren kontra egiteko ‘maricones’ eta ‘iros a tomar por el culo’ bezalakoak entzutea. Horiek ziren, jende askorentzat, zeuden irainik eta erasorik bortitzenak. Eta gu han, haien ondoan manifestazioan. Gu, homosexualak eta ipurditik hartzea gustuko genuenak. Horrelakoekin erabat nazkatuta geunden», segitu du Martinek. Nabarmendu du, gainera, manifestazio haietan parte hartzen zuen jendea aurrerakoia zela, abangoardia zela, erabat errepresioaren kontrakoa, eta, hala ere, «heteroarauan erabat sartuta zegoena, pertsona homosexualekiko aurreiritzi izugarriak zituena».

«Trabestismoa, bai Francisena eta bai besteena, nahiko toleratzen zen garai hartan baldin eta muga zehatz batzuetatik ez bazinen ateratzen. Gogoan dut nola etortzen ginen Donostiako gune batera. Bertan ohikoa zen trabestien espektakuluak egotea eta gauez trabesti horiek txalotzen zituztenak hurrengo egunean atxilotu edo erasotzen zituzten berdinak ziren. Trabestismoa onartuta zegoen bizitzeko modu oso mugatu eta zehaztu gisara, toki konkretu batzuetan eta une zehatzetan. Betiere begira zeudenen dibertimendurako, jolaserako, baina ez hortik kanpora. Ezpainak margotutako gizona, ileorde bat janzten zuena, soinekoa janzten zuena… une batean ondo pasatzeko tresna bat baino ez zen begira zeudenentzat, une horretan beren beharrak ase beste lanik ez zuena. Hortik kanpo, iraindu, jipoitu, atxilotu eta zigortu beharrekoa zen», kontatu du Mikel Martinek.

Berak ezagutzen zuen Francis eta ezagutzen zuen zer-nolako giroan mugitzen zen, garai hartako jendartearen tasunak ezagutzen dituen bezala. Deskribatzen duen egoera gogorra da; «gauez homosexualekin harremanak zituzten gizon asko egunez haien kontrako jarrera bortitzenak agertzen zituztenak izaten ziren, egunez jipoitzen eta iraintzen zituztenak», jarraitu du.

Mikel Martin, Francisen antzera, errenteriarra da eta garai hartan herrian mugimendu dezentekoa zegoen, arlo guztietakoa gainera. «Oreretan mugimendu handia zegoen. Beti izan da oso herri dinamikoa eta aldarrikatzailea, ondo antolatutakoa eta erantzuteko gaitasun oso sustraitua duena: langileen mugimendua bizi-bizirik zegoen, mugimendu feminista suspertzen hasita zegoen, Franco joan berria zen, diktadura baten itolarritik gentozen eta arnasa hartzeko behar izugarria genuen… Testuinguru horretan kokatu behar dira Francisen hilketa eta ondorengo protestak», kontatu du.

Francisen erailketa baino astebete lehenago gertatu zen Tuteran Gladys del Estal ekintzaile ekologistarena. Guardia Zibil batek tiroz erail zuen gaztea protesta antinuklear batean parte hartzen ari zela. Mikel Martinek bi erailketak oso gertutik bizi izan zituen; Tuterako protestan bertan zen eta Francis herriko laguna zuen.

Francisen erailketa gertatu zenerako Errenterian gizon eta emakume talde bat elkartzen hasia zen asko kezkatzen zituen gai bati buruz hitz egiteko: askapen sexuala. «Heteroarautik kanpo sentitzen ginen, gutxiengo bat ginen eta erabat kontrakoa eta bortitza zitzaigun inguru batean mugitzen ginen. Sentitzen genuen betebeharrak bagenituela, beste pertsona guztiek bezala, baina eskubiderik ez genuela. Eta kezkaz bizi genuen egoera. Pentsa, 1978. urtera arte homosexualitatea delitua zen».

Francisen hilketak eta ondoren komunikabideetan izan zuen oihartzunak isilka baina dagoeneko bazetorren borroka bat azkartu egin zuen, eta ozenago bihurtu. «Orduan hasi ginen esaten ‘Hemen gaude eta ez gara ezkutatzen’ manifestazioetan», kontatu du Mikel Martinek. 35 urte geroago horretan segitzen dute, aurreiritziak deseraikitzen eta heteroarauaren bide estuak zabaltzen, denon mesederako.

http://www.berria.eus/dokumentuak/dokumentua1300.pdf

A los grupos que integramos la E28J Koordinadora de Bizkaia este año 2014 nos parece un buen momento para pensar en la situación en que nos encontramos hoy en día y en nuestros logros, y la mejor manera de hacerlo es comparar el programa con el que comenzó Ehgam allá por el año 1977 con la evaluación que hacemos de las circunstancias actuales.

Os presentamos el fruto de nuestra reflexión para compartirla y ampliarla entre todxs:

En 1977 pedíamos la derogación de la ley de Peligrosidad y Rehabilitación Social,

y en la ACTUALIDAD tenemos una ordenanza municipal de ocupación del espacio público que capacita a la policía a recriminar su actitud a cualquier pareja que muestre su afecto en público, e incluso a ponerles una multa; diseñada no sólo, pero también contra nosotrxs según reconoció el propio ayuntamiento de Bilbao, y que se aplica con especial animosidad contra las parejas del mismo sexo.

En 1977 pedíamos la obligación por parte del Estado de impartir una educación sexual de calidad, no reproductiva, y referida a todas las sexualidades,

y en la ACTUALIDAD nos encontramos con que nunca se ha impartido una educación sexual de calidad en nuestras escuelas; se ha podido, tal vez, impartir educación para la salud, dentro de la cual se incluía la salud sexual (una vez más problematizando el sexo), o también una educación ética en la cual se trataba el tema del respeto a la diversidad afectivo-sexual, pero nunca se han incluido en el currículo temas como el conocimiento del propio cuerpo, el reconocimiento del deseo, la experimentación del placer, la práctica de relaciones interpersonales,… es decir, una verdadera Educación Sexual integral.

En 1977 pedíamos la mayoría de edad a los 16 años,

y en la ACTUALIDAD tenemos una ley que aumenta la edad de consentimiento sexual de los 13 a los 15 años, diseñada desde la problematización del sexo y desde la infantilización no sólo de lxs jóvenes sino también de toda la sociedad en general.

En 1977 pedíamos la creación de relaciones humanas libres sustituyendo a la familia patriarcal y al matrimonio institucionalizado,

y en la ACTUALIDAD vemos que existen niveles de convivencia que no tienen reconocidos sus derechos, cuando las únicas relaciones consideradas legítimas son las institucionalizadas, ya que el matrimonio igualitario se ha utilizado para asimilar todas las relaciones al modelo heteronormativo.

En 1977 pedíamos la superación  de las categorías y/o roles macho/hembra, masculino/femenino, activx/pasivx…

y en la ACTUALIDAD nos encontramos con que la imposición del binarismo es más fuerte que nunca. Tenemos varios ejemplos de ello: en euskera ha habido siempre nombres de persona sin género que ahora Euskaltzaindia pretende normativizar (el nombre Aitziber pasa a ser exclusivo para chicas, Ametz para chicos y Ametza para chicas), la práctica común de cirugía de normalización genital a lxs recién nacidxs intersexuales, así como la problematización de la transexualidad.

En 1977 pedíamos libertad para mostrar en público nuestra afectividad y vestirnos y adornarnos como quisiéramos,

y en la ACTUALIDAD nos encontramos con que la homofobia-lesbofobia-transfobia sigue siendo la norma en nuestra sociedad, o que la plumafobia es habitual incluso entre nosotrxs.

En 1977 pedíamos la no injerencia de la iglesia y el estado en la intimidad personal y la no imposición de doctrinas morales en el ámbito de la sexualidad,

y en la ACTUALIDAD estamos viviendo en un estado teocrático: los actos públicos políticos más importantes del estado son religiosos, la moral de la iglesia marca la acción legal del estado, el estado sirve de recaudador de impuestos para la iglesia, el calendario laboral sigue siendo religioso, en educación se paga con dinero público la catequesis de lxs niñxs, las fuerzas del estado reprimen cualquier intento de criticar la situación de poder de la iglesia, cuando no intervienen en absoluto ante los exabruptos llenos de odio realizados por personas religiosas, etc.

En 1977 pedíamos la superación de todo tipo de censura por razón de moral sexual,

y en la ACTUALIDAD nos encontramos con que la libertad de expresión está cada vez más comprometida, el control policial de las redes sociales aumenta hasta niveles parafascistas, y se da un retroceso en la lucha contra la ‘autocensura’.

En 1977 pedíamos la obligación de la Seguridad Social a la acción preventiva de enfermedades venéreas y/o sexuales, a la revisión periódica y gratuita, y la libre autorización de uso de anticonceptivos y prácticas abortivas,

y en la ACTUALIDAD nos encontramos con recortes continuos en la Seguridad Social, la actuación de las empresas farmacéuticas se puede definir de cualquier manera menos de ética, en determinados sitios es difícil encontrar píldoras anticonceptivas o condones, lxs transexuales tenemos que aceptar ser psiquiatrizadxs para conseguir el acceso a la hormonación, la sidafobia social es aún hoy en día sangrante, y además el cambio pretendido en la ley del aborto supone un enorme retroceso en los derechos sexuales y reproductivos de todas las mujeres.

En 1977 pedíamos la no discriminación social a quienes se sometan a operaciones de reasignación de sexo,

y en la ACTUALIDAD nos encontramos con que la transfobia sigue siendo la norma, la discriminación de lxs transexuales sigue siendo tan brutal como lo era antaño, el proceso que debemos seguir para la reasignación de sexo es humillante, estereotipado y de difícil acceso.

En 1977 pedíamos el reconocimiento social del derecho a disfrutar libremente del propio cuerpo,

y en la ACTUALIDAD vemos que se sigue normativizando las relaciones afectivo-sexuales y discriminando el uso libre del propio cuerpo, como por ejemplo en el ejercicio de la prostitución.

Esta sangrante comparativa nos lleva a la conclusión de que aún nos queda mucho por hacer y des-hacer. A pesar de la imagen que se nos vende sobre los avances legales y sociales, parece que la diversidad sexual y de género es una materia pendiente. Que la norma heterocentrada y binarista sigue siendo la imperante, a pesar de que quienes estamos aquí somos la prueba concluyente de que esta norma excluye a todo el mundo, porque aquí ni dios es normal.

DESDE NUESTRAS DIVERSXS FORMAS DE SER Y SENTIR,

RECLAMAMOS NUESTRO DERECHO A LA ANORMALIDAD

E28J Koordinadora – Bizkaia