Plazera, borrokarako bidea

/in , , , , , /by

LGTBI kolektiboaren eskubideak aldarrikatzeko beharra gogorarazi dute milaka lagunek, Hego Euskal Herriko hiriburuetan. Les Bascosek etzi egingo du askapen ibilaldia, Miarritzen

Manifestazio jendetsuenak Hego Euskal Herriko hiriburuetan egin zituzten atzo. Irudietan, Donostiakoa eta Iruñekoa. JUAN CARLOS RUIZ – IÑIGO URIZ / ARGAZKI PRES

Plazera, borrokatzeko arma gisa. Hori aldarrikatu zuten atzo LGTBI Kolektiboaren Nazioarteko Egunaren harira antolatutako hainbat manifestaziotan. «Gure haserrea ez da nahikoa trans, bollo, marika eta gainontzeko disidenteen kontrako indarkeria eteteko: oraingo honetan, plazera aukeratzen dugu», irakurri zuten Gasteizko mobilizazioaren amaieran. Hamaika modutara lortutako plazera dela gaineratu zuten: heteropatriarkatuaren aurkako desobedientzia ekintzetan sentitutakoa, arautik ateratzen diren gorputzek ematen dutena…

Jendetza bildu zuten Hego Euskal Herriko hiriburuetan antolatutako manifestazioek. Askotariko mezuak zabaldu ziren bertan. Ordea, guztietan ideia bat nabarmendu zen: borrokari eusteko beharra. Donostiako manifestazioan irakurritako adierazpena argia izan zen. «Heteroarautik kanpoko harremanak ditugunok estigmatizatuta gaude oraindik, eskubide asko falta zaizkigu, eta isilarazi egiten gaituzte». LGTBI kolektiboko kideak, egunero, «bigarren mailako hiritar» gisa sentiarazten dituztela nabarmendu zuten. «Mundu honek marrazten duen errealitatea heterosexuala da, eta guk egunero egin behar dugu borroka onar gaitzaten». Hori dela eta, ekainaren 28a borroka eguna dela gogorarazi zuten: «Ikusgarritasunaren alde egiteko eguna».

Iruñeko manifestazioan, gogora ekarri zuten «borroka historiko baten ondorioz izugarrizko aldaketa soziala» gertatu dela. Ildo horretan, Nafarroako LGTBI+ Berdintasunerako Legea nabarmendu dute. Dena den, bide luzea geratzen dela gogorarazi zuten. «Eredu tradizionaletik dator jasaten dugun indarkeria, hein handian egitura zisheteropatriarkalak inposatzen baititu». Horrekin hausteko eredu berrien sorrera aldarrikatu zituzten.

Borroka horretan administrazioek ere ardura dutela hausnartu du Les Bascos elkarteak. Areago, borroka «gizarte osoari» dagokiola nabarmendu du. LGTBI elkarteak gizarte osoa «aitzinarazi» nahi du, eta, horretarako, «udal mailako erabakiak» eskatu dituzte. Les Bascosek «askapen ibilaldira» joateko deia luzatu du, larunbatean, Miarritzen.

Adierazpen ofizialak

Herri mugimenduak borrokarako deia egiten zuen bitartean, Hego Euskal Herriko administrazio nagusiek adierazpenak onartu zituzten LGTBI kolektiboaren eskubideen alde. Berdindu zerbitzuaren bitartez egindako aurrerapenak gogorarazi zituen Eusko Jaurlaritzak; edonola ere, oraindik ere diskriminazioa dagoela nabarmendu zuen. Arabako eta Bizkaiko Batzar Nagusiek ere adierazpen bana onartu zuten, baztertze egoerak gainditzearen aldeko aldarrikapenekin. Gipuzkoako Foru Aldundiak, bestalde, giza eskubideak babestearen alde egin zuen. Horrez gain, administrazio publikoen egoitzetan ortzadar koloreko banderak jarri zituzten. Hala egin zuten Eusko Legebiltzarrak eta Iruñeko Udalak, besteak beste.

Administrazioek ez ezik, beste eragile batzuek ere ekitaldi bereziak egin zituzten LGTBI egunean; ELA sindikatuak, adibidez, hitzaldi sorta bat antolatu zuen atzo goizean.

Protokoloa erasoen aurka

Gasteizko Transbollomarika Sareak gorroto erasoen aurreko protokoloa abiarazi du. Triptikoetan jaso dituzte eman beharreko pausoak, baita nora jo ere, laguntza bila. Sejo Carrascosa Sareko kideak gogorarazi du azken asteetan zenbait eraso gertatu direla. Hiru salaketa daudela azaldu du, eta Poliziaren jokabidea salatu du. «Polizia ez da behar beste egiten ari, erasoak ez direlako gelditu; ez dakigu trebetasun faltagatik den, edota asmo txarragatik».

Protokoloari buruzko informazioa hirira zabaldu nahi dute. Egun salatzen ez diren erasoen berri izan nahi du Sareak. «LGTBI kolektiboko kideok sufritzen dugun egoeraren mapa erreala sortu nahi dugu». Hala, kolektibo horietako kideen aurkako fobia egon badagoela gogorarazi du Carrascosak. Lorpenak egon direla argitu du, baita gaineratu ere erasoak eta bazterkeria dagoela ahulen direnen aurka: gazteak, migratzaileak, pobreak…

Administrazioei lan handiagoa eskatu diete, halaber. «Hutsune handia dago administrazioen partetik jendea ahaldundu dadin, eta eraso baten aurrean egin dezakeena jakiteko». Ildo horretan, egun jakinetan adierazpenak egiteari utzi, eta adierazpen horietan esaten dutena betetzeko eskatu diete.

Europa oraindik ez da transgenero lurraldea

/in , , , , , /by

Europako 30 estatutan alda daiteke generoa agirietan, baina haietako lau soilik oinarritzen dira pertsonaren autodeterminazio eskubidean. Azken urteotan ulermen sakonagoa lortu den arren, Europak giza eskubideen atal horretan dauzkan gabeziez ohartarazi dute LGTBI erakundeek Transexualen Ikusgarritasunaren Egunean.

Argazkia: FRANTZISKA NEUMEISTER

Jaiotzatik gizon edo emakume izendatu eta hala eroso sentitzen den edonorentzat, ebidentzia hutsa izan daiteke bere genero nortasuna aitortua izateko eskubidea daukala jakitea. Beste guztientzat, ordea, ezinbesteko baldintza da bizitza normala egiteko orduan. Transexualitatearen definizioak, gaur-gaurkoz, eremu zabala hartzen du aintzat: jaiotzean ezarritakoaz bestelako genero identitate bat daukatenak eta hura beste modu batera «erretratatu» nahi dutenak sartzen dira, TGEU Europako transgeneroen elkarte nagusiak ematen duen definizioaren arabera.

Prozesu horren abiapuntua pertsonala da, baina burura eramateko ezinbestekoa da ingurunearen aitorpena. Eta, bide horretan, oinarrizko urratsetako bat da generoaren legezko aitorpena jasotzea: agiri pertsonalak bat etortzea norberaren generoarekin. «Maila pertsonalenean, oso prozedura garrantzitsua da, behartutako outing-a eragotz dezakeelako; alegia, ez dituzula okerreko agiriak erakutsi behar postan pakete bat jasotzen duzunero edo garraio publikoan ikasle txartela erakusten duzunero», azaldu du Richard Koehlerrek, TGEUren politika arduradunak. «Esparru pribatuaren babes kontu bat da, baina baita norbanakoarekiko errespetuarena ere». Estatuak, finean, ez dauka zehaztu beharrik zein generotara atxiki zaion pertsona bakoitza. «Erlijioarekin pareka daiteke: Estatuak —Europan, bederen— ez dauka eskubiderik esateko zein erlijiotakoa sentitzen den pertsona bat; gehienez ere dokumentatu egiten du, baina ez nortasun agirietan».

Europako Batasunaz harago, kontinente osoko egoera behatzen du TGEUk, eta herrialde guztietako LGTBI taldeen babesle eta bozeramaile lanak egiten ditu. Gaur egun, Europako 41 estatuetatik 30ek dituzte agiri ofizialak norbere generora moldatzeko prozedurak, hura jaiotzaz bestelakoa denean. Nolanahi ere, haietako askok baldintzak jartzen dituzte, hala nola sendagileen onespen gutunak, tratamendu hormonalak, ezkongabea izatea eta, kasu okerrenetan, pertsonaren esterilizazioa. Lau herrialdek baino ez dute agirien aldaketa pertsonaren autodeterminazio eskubidean oinarritzen.

Erabaki askea da

Europan, oro har, gutxi dira hirugarren genero bat eskatzen duten pertsonak: gehienek genero batetik besterako aldaketa eskatu ohi dute. «Nolanahi ere, geroz eta sendoago ageri dira nortasun ez-binarioak. Alegia, gizon edo emakume sentitzen ez direnak, edo biak, edo tarteko zerbait, edo uko egiten diotenak nola edo hala kategorizatu behar izateari», argitu du Koehlerrek. Horrek oinarrizko galdera batera darama: zergatik erregistratzen da generoa? «Ezkontza heterosexualaren ideia dagoelako atzean. Hori garrantzia galtzen doan neurrian, dokumentazio sistema horien justifikazioa ere desagertzen da».

Azken 30 urteotan, transexualitateari buruz hitz egiteko eta hura epaitzeko logikak nabarmen aldatu dira. «Jarrera kliniko batetik, norbanakoen giza eskubideak direla ulertzera igaro gara», Koehlerren hitzetan: «Transak gaixo daude, eta lagundu behar zaie hartatik, eremu pribatuaren babesa hobeto ulertzera». Mugarrietako bat 2009an izan zen, Europako zKontseiluko Giza Eskubideen Komisarioak zerrenda bat argitaratu zuenean trans pertsonek sufritu ohi dituzten giza eskubideen urraketa sistematikoekin. 2015ean, genero identitaterako eskubidea existitzen dela berretsi zuen Kontseiluak berak.

Nolanahi ere, horrek ez dio bide eman EB mailako arau bati, eta aginduak estatu gutxitan egin du Bruselatik hiribururainoko bidea. Malta da salbuespenetako bat: TGEUk eredutzat du hango Genero Identitate eta Sexu Ezaugarrien Adierazpenaren Legea. Hark Konstituziora lotzen du genero identitatea adierazteko eskubidea, eta legeak zigortu egiten du administrazioak pertsona transgenero bat nabarmen uzten badu. Aitorpen prozesuak hiruzpalau egunekoak dira, ahalik eta laburren: «Pertsonek lanpostuan jarrai dezakete paperak aldatu bitartean, eta ez dute urtea galdu behar epaitegietan borrokan».

«Ikusgarria izan da Maltaren bilakaera», azaldu du Koehlerrek, pozik: «Transexualentzat egoera okerrenetakoa zeukan, eta bat-batean Erdi Arotik XXI. mendera egin dute jauzi». Hiru osagai nabarmendu ditu errezetan: ahalik eta lege onena lortzeko borondate politikoa, nazioarteko eta bertako trans erakundeekin izandako lankidetza, eta gizartearen babesa. «Maltan, iritzi publikoa baikorra zen lehendik ere, baina legea atera zutenean, albistea nazioartera zabaldu zen goizetik gauera ; besteak beste, debekatu egin zutelako haur intersexualen derrigortutako kirurgia. BBCren bidez, Zeelanda Berriraino heldu zen: maltarrak izugarri harrotu ziren, eta horrek are babes publiko handiagoa ekarri zion legeari».

Haurrak eta migratzaileak

Maltako legeak arreta berezia jartzen die egoera hauskorrenetan dauden pertsonei. Adingabeen kasuan, prozedura euren esku hartzeko aukera ematen die, eta, gurasoak ados ez dauden kasuetan, umeen interesa bihurtzen da administrazioarentzako irizpide nagusia. Koehlerrek azaldu duenez, halako neurriak ezinbestekoak dira, herrialde gehienetan ia ez dagoelako araututa haurren genero aitorpena. «Sarritan, helduei egiten zaizkien galdera berberak egiten dizkiete umeei, nahiz eta helduentzat ere zailak izaten diren erantzuteko, oso intimoak direlako: sexu fantasien inguruan, gurasoekiko harremanaren inguruan… Eta gurasoak kooperatiboak ez direnean, izugarri luzatu ohi dira prozedurak».

Migratzaile eta iheslarien egoera ere antzekoa da: araudi nazional gutxik aurreikusten dituzte eurentzako neurriak. Arriskua bikoitza da halakoetan, transfobia eta arrazakeria nahasten direlako: «Hain zuzen ere indarkeria transfobikotik ihes egin duten pertsonen kasuan, errefuxiatzeko arrazoiaren luzapen bat da».

Maltako legeak neurri batean erantzuten die kasu horiei. Preso egoeran daudenei —espetxean edo migratzaileentzako harrera zentroetan— «behin-behineko genero aitorpena» egiten diete. Koehlerrek adibide batekin ilustratu du: «Demagun trans emakume errusiar bat Maltako espetxe bateko gizonen moduluan dagoela. Bere naziotasuna dela-eta, gizonezkoa dela diote agiriek; baina aukera du, hala nahi badu, administraziotik emakume gisa tratatua izateko, eta, beraz, emakumeen modulura igarotzeko».

Maltaz gain, Norvegia eta Danimarkako ereduak ere txalotzen ditu TGEUk. Lehenbizikoan haurrek sei urtetatik aurrera har dezakete euren esku agirien prozesua. Danimarkan, duela hiru urte sartu zen indarrean lege berria: esterilizaziorako baldintza kendu eta genero nortasuna 18 urtetik aurrera libreki aldatzeko eskubidea bermatzen du.

Ikusgarritasunerako jauzia

Legeak ezinbestekoak dira transexual gisa bizitza normala eraman ahal izateko. Nolanahi ere, paperak dioena abiapuntua da, eta bide osoa egiteko askoz elementu gehiagoren beharra dago. Bizitako errealitatea zailagoa da gehienetan: «Ez dago herrialde segururik trans pertsonentzat». Azken hamarkadan, ehun hilketa baino gehiago dokumentatu ditu TGEUk, eta ondorioztatzen du: «Nabaritzeko moduan transgeneroa den ia edozein pertsonak sufritzen ditu jazarpena, abusuak edo indarkeria fisikoa». Hala eta guztiz ere, soilik hamahiru estatuk debekatzen dute indarkeria transfobikoa esplizituki.

Koehlerren arabera, Europako esparruan Turkian eta Italian sumatu dituzte egoera okerrenak. Nabarmendu duenez, transgeneroek «proportzio handiagoan» dute langabezian geratzeko arriskua, espazio publiko zein pribatuan sufritutako diskriminazioaren ondorioz. Hori nabarmena da iheslariengan edo atzerriko jatorria dutenengan: «Eraso gehien sufritzen dituztenak, alde handiarekin, sexu langile transgeneroak eta migratzaileak dira».

Tolerantziatik ikusgarritasunera ere jauzi handia dago oraindik: Koehler kexu da, hedabideetan joera handia dagoelako pertsona transgeneroak biktima gisa irudikatzeko, eta gutxiegitan ezagutarazten direlako eredu positiboak: «Laverne Cox aktorea bezalako pertsonek laguntzen diote ikusgarritasunari, euren ospea erabiltzen dutelako trans komunitatearen arazoei buruz hitz egiteko».

Transfobiaren aurka protesta egin dute Gasteizen, baina autobusa ez da agertu

/in , , , , , , , , /by

Dozenaka lagunek bat egin zuten protesta bilkurarekin. JUANAN RUIZ / ARGAZKI PRESS

GASTEIZ. Dozenaka pertsonak transfobiaren kontrako aldarria entzunarazi zuten atzo Gasteizen. Hazte Oir elkartearen autobusa Eusko Legebiltzarrera iritsiko zela zabaldu zuten goizean sare sozialetan, eta arbuioa adierazteko bilkurara deitu zuten mugimendu feministak eta LTGBI kolektiboak. EH Bilduk, Elkarrekin Podemosek eta PSEk bat egin zuten protestarekin. Autobus transfoboa, baina, ez zen agertu.

Koloretako harresia Iruñerrian, autobus transfoboaren kontra

/in , , , , , , , , /by

Protesta artean heldu da Hazte Oir elkartearen autobusa Nafarroara. Lelo eta ikur transfobo guztiak kentzera behartu ditu Iruñeko Udalak. Protestan ari ziren gazteetako bat harrapatu du autobusak

Argiago ezin da esan: «Ez zarete ongi etorriak». Eta ozenago ere, nekez. Iruñeak erantzun irmoa eman zion atzo Hazte Oir erakunde ultrakatolikoaren autobus transfoboari, eta LGTBI kolektiboaren eskubideen aldeko aldarri bihurtu zuen eskuin muturraren paseo propagandistikoa izan behar zuena.

Alde batetik, herritarren eta eragile sozialen presioak izugarri zaildu zuen Hazte Oirren egitekoa. Bestetik, Nafarroako erakundeek ere ez zioten bidea erraztu: Iruñeko Udalak autobuseko errotulazio oro kentzera behartu zuen elkarte ultrakatolikoa, hiriburura sartu ahal izateko ezinbesteko baldintza gisa; eta Nafarroako Gobernuak eta legebiltzarrak, bestalde, adierazpen bana argitaratu zuten, kanpaina transfoboaren aurka. Espainiako Gobernuko ordezkaritza izan zen eskuin muturrari oxigeno pixka bat eman zion erakunde bakarra, autobusari zirkulatzeko baimena emanda.

Nafarroara sartu ziren unetik beretik, argi zegoen ikuskizuna lortu nahi zutela Hazte Oir taldekoek. Haur transexualen aurkako mezua epaitegietan kamustuta, biktimaren rola bete nahi izan zuen elkarteko presidente Ignacio Artsuagak, «adierazpen askatasuna» aldarrikatuta. Baina karta hori ere ezin izan zuen berak nahi bezala jokatu. 12:00etan Nafarroako Legebiltzarrera joatekoa zen Artsuaga, manifestu bat erregistratzera, baina, Iruñean protestak antolatu zituztela jakinda, ordubete lehenago egin zuen hitzordua kazetariekin, Zuastiko gasolindegian. Autobusetik jaitsita, ordea, elkarretaratze batekin egin zuen topo. Han ziren, besteak beste, E28 plataformako, Bilgune Feministako eta LAB sindikatuko kideak, Transfobia ez, Ez zarete ongi etorriak eta Nafarroa: aniztasun lurraldea zioten pankartekin, besteak beste.

Diskurtsoa lasai eman ezinik, alde egitea erabaki zuten Hazte Oirreko kideek. Guardia Zibila arduratu zen, bultzaka, autobus laranjari bidea irekitzeaz, eta han ziren manifestari eta kazetari batzuk atxiki egin zituzten, identifikatzeko. Segizio transfoboa, baina, ez zen urrunera iritsi: gasolindegi batetik, hurrengora. Hiper Eroski merkataritzagunera, hain zuzen. Han geldiarazi zuen autobusa Iruñeko Udaltzaingoak, hirian ibiltzeko baimena behar zuela argudiatuta. Eta baimen hori eskuratu ahal izateko, autobuseko lelo eta ikur guztiak kendu behar izan zituzten Artsuaga eta bere bi laguntzaileek.

Errealismo magikoko eleberri batetik edota landismoko pelikula zahar batetik aterata zirudien eszenak: elkarte ultrakatolikoko bi buruzagiak, oparitarako paper laranja esku batean eta zeloa bestean, hanka puntetan, euren leloak estali nahi eta ezin. «Arazo logistikoak ditugu», aitortu zien Artsuagak kazetariei. Goiko aldeko hitzak estaltzera iristen ez zirenez, eskailera bat eskatu zieten ondoko tailerreko langileei, baina ez zieten utzi. Azkenean, Eroskiren hipermerkatura sartu behar izan zuen Hazte Oirreko kide batek, eskailera bat erosteko. Protestak eta oihuak baino ozenago entzuten ziren jendearen barreak, eskuin muturreko militanteak mezu transfoboak oparitarako paper pusketekin estaltzen saiatzen ziren bitartean.

Arazo logistikoak konponduta, ia ordubeteko atzerapenarekin sartu zen Hazte Oirren autobusa Iruñean. Ordurako, dozenaka lagun zain ziren Sarasate pasealekuan, Nafarroako Legebiltzarraren aurrean. LGTBI kolektibo, ikasle elkarte eta bestelako gizarte eragileez gainera, han ziren Geroa Bai, EH Bildu, Ahal Dugu, Ezkerra eta PSNko ordezkariak ere, protestan. Herritar ugarik arrautzak jaurti zizkioten autobusari, eta leihoak ukabilez jotzen hasi ziren, «Hazte Oir, kanpora!» oihukatzen zuten bitartean. Tentsioak goia jo zuen une hartan: manifestariak atzean utzi nahian, azeleragailua sakatu zuen autobus gidariak, eta emakume bat harrapatu zuen. Espaloian etzanda gelditu zen gaztea, baina autobusak ez zuen gelditzeko imintziorik ere egin. Gerora, anbulantzia batek eraman zuen osasun etxera. Zauriak zituen oin batean eta aurpegian.

Giroa ikusita, amore eman behar izan zuten ultrakatolikoek: manifestu transfoboa parlamentuan aurkeztu beharrean, Nafarroako Gobernuko erregistrora eraman zuten. Epikotasuna eta drama nahi zituen Hazte Oirrek, baina propagandarik gabe gelditu zen orduan ere, kameretatik urrun, isilean sartu eta atera baitzen Artsuaga. Atzeko atetik.

Iruñetik aterata, autobusa Gasteizera zihoala zabaldu zen sare sozialetan, eta elkarretaratzea antolatu zuten Andra Mari Zuriaren plazan. Iluntzean, ordea, autobusaren arrastorik ere ez zegoen Gasteizen. LGTBI mugimenduaren arabera, Madrilera itzultzea erabaki zuen Hazte Oirrek.

“Hazte Oir kanpora” entzunaraziz geratu dute Iruñean haur transexualen aurkako autobusa

/in , , , , , , , , /by

Gizon bat Hazte Oirren autobuseko mezuak estaltzen, protesta artean. / Iñigo Uriz, Argazki Press

Parlamentura joan nahi zuten elkarteko kideek autobusean, han oharra uzteko, baina ez dira iritsi. Udaltzaingoak geldiarazi du aurrena autobusa, harik eta logotipoak eta leloak estali arte. Parean jarri zaion jendea jo du autobusak. Gutxienez pertsona bat zaurituta dago, eta anbulantzian eraman dute. Iruñetik irten ostean, Gasteiz aldera abiatu da ibilgailua. Zuzeneko kontaketa egin du Ion Orzaiz kazetariak. Bideoa albiste barruan.


Iritsi da Iruñera Hazte Oir taldearen autobusa. Zuastiko ordaintokian adierazpenak egin dituzte, eta hiriburura abiatu da autobusa, baina Udaltzaingoak geldiarazi egin du. Esan diete logotipoak estali ezean ezin direla hiriburuan sartu. Ignacio Arsuaga elkarteko presidenteak esan du debekuak debeku legebiltzarrera joango direla. Gainera, salatu du ez dagoela adierazpen askatasunik: “Gure logoa estaltzera behartu gaituzte. Iruñean ez dago askatasunik”. (Bideoa: Argazki Press)

Logoak estalita, parlamentura abiatu dira. Han, baina, transfobiaren kontrako protestan elkartuta zeuden hainbat lagun, eta aurre egin diete. “Hazte Oir kanpora!” oihuak egin dizkiete, besteak beste, eta arrautzak ere bota dizkiete. Handik alde egin behar izan dute, baina bidean, parean jarri zaien jendea jo du autobusak. Neska bati hanka ere zapaldu dio.

Bitartean, Arsuagak manifestua utzi du Nafarroako Gobernuko erregistroan.

Protesta artean hartu dute autobusa Zuastin ere E28, LAB eta Bilgune Feministako kideek. “Ez, ez, ez, transfobiarik ez” eta “faxistak!” oihu egin diete besteak beste, eta “ez zarete ongi etorriak” esan diete.

Joseba Asiron alkateak esan du adi egongo direla autobusak ez ditzan mezu transfoboak erakutsi. Izan ere, gogora ekarri duenez, halaxe dio araudiak. Gainera, gaitzetsi egin du “oso sentibera den gizartearen zati baten kontra” kanpaina egitea. Nafarroako Gobernuak arbuiatu egin du elkartearen jarrera eta autobusarekin egiten ari diren kanpaina. Guztientzako giza eskubideen errespetua nahi duela azpimarratu du gobernuak, “baita transexualentzat ere”.

Iruñean martxoaren 3an egindako manifestazioan jakinarazi zioten elkarteari autobusa ez dela ongi etorria izango. Hala ere, Ignacio Arsuaga elkarteko presidenteak dio Nafarroako hiriburuko askok azaldu dietela babesa.

Madrilen eta Bartzelonan ez zioten sartzen utzi autobusari. Baina elkarteak ibilgailu gehiago prestatu ditu. Chrysallisek haren kontrako salaketa jarrita dauka.

Autobus transfoboa abian jarri nahi dute berriro, eta salaketa jarri du Chrysallisek

/in , , , , , , , /by

Gaur-biharretan autobusa bidean jarriko duela iragarri du Hazte Oir taldeak. Madrilen hasita, datorren astean dira Euskal Herrira heltzekoak

 

Transexualitatearen kontrako beste autobus bat errepidera ateratzeko asmoa du Hazte Oir talde ultrakatolikoak. Gaur-biharretarako prest izango dute ibilgailua, eta Madrilen igaroko ditu lehen egunak. Datorren astean Euskal Herrira etortzeko asmoa du taldeak: Iruñera, Gasteizera, Bilbora eta Donostiara. Zein lelo erabiliko duten ez du argitu elkarteko buruak, Ignacio Arsuagak; adierazi du «errespetatu» egingo dutela Madrilgo auzitegiaren debekua, eta, beraz, ez dutela erabiliko aurreko mezu berbera. Lelo hau erabili zuten: Mutilek zakila dute. Neskek bulba dute. Ez zaitzatela engaina. Epailearen ustez, transexualen duintasunaren aurkako mezua da hori. Erantzun gisa, leloa egokitu du taldeak: Mutilek zakila dute? Neskek bulba dute?

Mezu hori daraman autokarabana Madrilen darabilte, eta salaketa aurkeztu du Chrysallis elkarteak —ume transexualen gurasoen bilgunea da—. Adingabe transexualen aurkako «gorroto kanpaina bat» egiten aritzea egotzi dio Hazte Oir taldeari, eta ohartarazi du epaileak geldiarazitako autobusekoaren gisakoa dela autokarabanako mezua. Hortaz, epaitegira joan da salaketarekin.

Beste autobusaren zain

Hazte Oir taldeak berak ere auzitara jo du Madrilgo udal ordezkarien aurka, autobusa geldiarazi zutelako. Epailearen ebazpenaren ondoren, autobusa «bahitu» egin dietela salatu du Arsuagak. Helegitea jarri diote erabaki horri, eta, aldeko ebazpena balute, bi autobusekin egingo lukete kanpaina: aste honetan, Madrilen; hurrengo astean, Euskal Herrian.

Alderdi guztien aurkakotasuna eragin du autobus transfoboak; besteak beste, larunbatean protesta jendetsua izan zen Iruñean.

Transfobiaren mamua salatu dute herritarrek Iruñean

/in , , , , , , , , , /by

“Nafarroa, lur anitza. Transfobiarik ez!” zioen Iruñean larunbat arratsaldean egindako manifestazio alai eta jendetsuak.

http://www.argia.eus/albistea/transfobiaren-mamua-salatu-dute-herritarrek-irunean

Hotza zen arratsaldea eta euria ari zuen manifestazioaren lehen urratsetan. Berehala atertu zuen, ordea, eta ostadarra ere agertu zen zeruan, manifestazioan ziren kolore bereko banderak lagunduz. Transexualitatearen aldeko ikur handi batek ireki zuen Ekainak 28 plataformak deitutako manifestazioa. Hazte Oir muturreko elkarte katolikoa Iruñera etortzearen aurka agertu ziren bildutakoak eta sostengu osoa adierazi zioten Chrysallis elkarteari.

Ehunka lagun abiatu ziren Autobus Geltoki Zaharretik. Merindadeetako plazatik barrena, Karlos III. Etorbidea zeharkatu zuten eta Iruñeko Udaletxera abiatu ziren. Bidean jende ugari bildu zen manifestaziora eta amaierarako 1500-2000 lagun bildu ziren Udal plazan. Bertan egin zen ekitaldia, Udaletxeko ateak parez pare zabalik zirela.

LGTB mugimendua biltzen duen Kattalinguneko kide Erika Salvatierrak esan zuenez, gorrotoaren, transfobiaren eta arbuioaren mamua ez da Nafarroara pasatuko. Nafarroa anitza dela azpimarratu zuen, ezberdintasunak defendatzen dituela eta “gorrotoak ez duela lekurik lurralde honetan”. Gizarteak inongo arazorik gabe onartzen duela transexualitatea, hainbat lorpen eskuratu direla eta horietan ezin dela atzera egin.

Aznarez eta Asiron ere manifestazioan

Nafarroako Legebiltzarreko lehendakari Ainhoa Aznarez eta Iruñeko Alkate Joseba Asiron ere manifestazioan izan ziren. Antolatzaileek eskertu egin zuten Nafarroako erakunde nagusienetatik eskainitako babesa. Bertsolariak eta abeslariak ere izan ziren ekitaldiaren amaieran eta jendeak gogotik txalotu zituen. Gobernua sostengatzen duten lau alderdietako hainbat politikari ere ikusi ziren manifestazioan.

Poztasun sentipena zabala zen manifestazioaren amaieran, bai Iruñeko herritarrek  transexualitateari erakutsitako sostenguagatik, bai gorrotoaren autobusak Crysallisen kanpaina indartu besterik ez duelako egin eta bai halako eguraldi txarrarekin ere bildutako jendearengatik ere.

Transfobiak atertu du

/in , , , , , , , , /by

Hazte Oir talde ultrakatolikoaren gorroto mezuaren aurka eta Chrysallis elkarteak haur transexualen alde egindako kanpainaren alde, ehunka lagunek aniztasuna aldarrikatu dute.

Argazkia: JAGOBA MANTEROLA / ARGAZKI PRESS

Iruñeko Udaletxe plaza mukuru dago. Hotz egiten du. Euria egin duenez, asko busti egin dira, baina animoak bero daude. Transexualitatearen aldeko bandera erraldoia udaletxe aurrean dago, ilunabarrari kolorea emanez. Denen gogoan, berriz, Hazte Oir erakunde ultrakatolikoak zabaldu nahi izan duen gorroto mezua dago. Ustez, bihar hel daiteke autobusa Iruñera. «Transfobiaren eta gorrotoaren mamua dabil Nafarroan, baina argi dugu ez dugula gorrotorik nahi», esan du antolatzaileetako batek. Amaieran, bizi nahiari abesten dion kanta jo du nerabe batek, eta, ondoren, lagun bati bultza egin dio, mikrofono aurrean jartzeko. «17 urteko trans mutiko bat naiz. Urte guztiotan gizarteak bilakaera handia izan du, eta, horregatik, oso kontentu nago gainerakoak bezala ikusten gaituzuelako. Mila esker». Plaza guztia txaloka eta oihuka jarri denez, hunkituta nabaritu zaio. Transfobiak atertu du.

Halaxe amaitu da Iruñean E28 kolektiboak deitutako manifestazioa. «Ozen eta argi esan nahi dugu Nafarroak ezezko irmoa ematen diola transfobiari. Ez dugu utziko ezein autobus transfobo gure lurraldean sartzen, askotarikoak baikara», esan du Erika Salvatierra Kattalinguneko kideak. Nahiz eta Hazte Oir elkarteak desberdintasunarekiko ezinikusia azaldu, Euskal Herriko Chrysallis elkarteak aurretik egindako kanpaina «indartu» egin duela uste du Xabi Sanchez E28 kolektiboko ordezkariak. Zakila duten neskak eta alua duten mutilak badaudela ikusarazi nahi izan dio gizarteari Chrysallisek, eta, Sanchezen aburuz, orain kanpainak bigarren bultzada jaso du: «Ez dugu inoren aurka jo nahi, eta, berez, fabore bat egin digute. Kanpainak jasotako babesa inoiz baino handiagoa izan da».

Euripean hasi da manifestazioa, eta ahoan bilorik gabe hitz egin du Patxi Sanzek: «Hazte Oir-eko lotsagabe hauen aurka etorri naiz, talde sektarioa baitira». Funtsezkotzat jo du edonork sexua aukeratu ahal izateko askatasuna izatea. Txalotu egin du Chrysallisen mezu irmoa, «ezkutatuta zegoen errealitate bat» kalera atera duelako. «Denok gogoan ditugu armairutik ateratzen ziren gay-ak lau katu zireneko garaia, baina hura ez zen errealitatea. Kanpaina honek erakutsi du jende asko dagoela ezkutuan».

Ana Fernandezi «aniztasunarekiko errespetu falta» iruditu zaio talde ultrakatolikoaren ekinaldia. «Batez ere desberdinak diren haurrei min handia egin diezaiekete. Errespeta ditzatela. Norberak nahi duen bezalakoa izateko eskubidea du». Fernandezek aniztasunarekiko errespetua eskatu du. Patricia Esparzaren irudiko, berriz, ulergaitzak dira hainbat jarrera: «Onartezina da gaur egun jende batek horrelako pentsamendua izatea, norberak nahi duen bezalakoa izateko eskubidea ukatzen baitute».

«Ez da patologia bat»

Manifestazioa aurrerantz doa, giro alaian. Euria egiteari utzi dio, eta Karlos III.aren etorbidetik igarotzean erosketak egiten ari diren herritarrek apur bat harrituta begiratzen diote protestari. Aurrera egin ahala, geroz eta jende gehiago elkartu da, eta 2.000 pertsona inguru mobilizatu da. Ez, ez, ez, transfobiarik ez, eta Hemen dago trans erresistentzia dira gehien errepikatutako oihuak. Manifestazioan ordezkari politikoak daude. Tartean, Joseba Asiron Iruñeko alkatea eta Ainhoa Aznarez parlamentuko presidentea. EH Bildu, Geroa Bai eta Ahal Dugu-ko ordezkariak ere ikus daitezke.

Udaletxe aurrean, E28 kolektiboak transfobiaren aurkako mezua zabaldu du: «Gizarteak arazorik gabe onartzen ditu transexualak. Horregatik uste dugu iraganean bizi direnen azken astinaldiak direla eraso hauek. Transexualitatea ez da patologia bat, eta genitalek ez dute erabakitzen inoren generoa».

Chrysallisek jasotako babesa eskertu du. «Diren bezalakoak izanda, entzuteko, errespetatzeko eta maitatzeko gaitasuna duen ingurune batean hezi nahi ditugu. Barre egin dezatela eta euren izaera zabal dezatela duten aukera guztiekin. Bizi daitezela, izan daitezela. Horretarako euren familiak euren alboan izatea erabaki dugu, eta zuen eskua zabalik egotea beharko dugu, gure haurren bizitza jokoan dago eta».

“La que tiene que hacer el tránsito es la sociedad, no los niños transexuales”

/in , , , , , , /by

Juan Gavilán es antropólogo y autor del libro Infancia y transexualidad FOTO CEDIDA

“La definición de transexualidad infantil más simple y menos ideológica es la de niños que asumen una sexualidad contraria a la que le asignaron al nacer”, explica Juan Gavilán, antropólogo. Este docente de la UNED ha entrevistado a algunos de estos menores, y tras estas charlas con ellos y sus familias publicó el libro ‘ Infancia y transexualidad‘ (Catarata, 2016) . Gavilán analiza en una entrevista con  eldiario.es este tema y reflexiona sobre la polémica creada tras la circulación por la capital del autobús tránsfobo de HazteOir.

¿Cómo puede afectar a estos menores el mensaje que lanza HazteOir?

Con los niños hay una ventaja, diseñan su propio camino y tienen mucha fuerza. Sin embargo, cuando el entorno es negativo sí que puede suponer un paso atrás y el rechazo de su identidad. Hay colegios con padres que son bastante intolerantes, la parte negativa u opresiva suele venir más de parte de familias que de niños. La infancia acepta con mucha facilidad la diferencia, ellos no tienen ningún tipo de percepción de algo estigmatizante hasta que no les crean esa sensación.

¿Cree que una actuación como la HazteOír puede fomentar el acoso a estos menores en el colegio?

Desde el momento en que esa ideología y esos argumentos tienen difusión puede provocar algún tipo de creencia intolerante. Hay que tener en cuenta que son etapas difíciles, sobre todo entre niños y adolescentes en edad de desarrollo que necesitan reforzar su virilidad y que les agreden para reafirmarse. Aunque yo creo que esa actuación está en contra de un aire actual de libertad que ya recorre la mayor parte de los colegios.

¿Cómo reacciona la sociedad ante casos de menores transexuales?

Lo más necesario es que las familias les acojan y les acompañen. Hay niños que pueden tener problemas porque sus padres no les aceptan, en cuanto les acogen tal como son, estos menores son felices. Además, el colegio y el entorno tienen que seguir el mismo camino que la familia, apoyarles. La educación en la diversidad es absolutamente necesaria en los colegios, le pese a quien le pese.

¿Cuándo se dan cuenta estos niños de que el género asignado al nacer no coincide con el que ellos sienten?

Los niños suelen identificarse a sí mismos muy pronto. La información que obtenemos de las familias plantea que en cuanto tienen madurez lingüística y verbal y lo pueden expresar verbalmente, lo transmiten. Ellos dan muchas señales incluso antes de hablar. Por lo tanto, lo único que hace falta con los niños y las niñas transexuales es dejarles que se expresen libremente.

¿Cómo les afecta a los menores que no se les respete su identidad?

Cuanto mayor sea la opresión, mayor pueden ser los trastornos que les provoquen. El niño no viene con malestar ni con disforia [un concepto que las asociaciones consideran patologizante], eso se produce en la medida en que se les niega su identidad. Se produce porque hay una presión social muy negativa. Estoy seguro de que algún día todo lo que niegue su desarrollo estará tipificado como delito.

En el colegio, ¿en qué momento este colectivo puede tener problemas?

Cuando les ridiculizan, les llaman travesti o marica, ahí pueden comenzar a no aceptarse. La época más difícil es la pubertad y la adolescencia, en el momento en el que se radicaliza el entorno porque los compañeros necesitan reafirmarse. Pero será duro hasta que no eduquemos a los niños y a las niñas en la aceptación de la diversidad. Estamos viviendo en un sistema heteronormativo que funciona expulsando a las personas diversas, pero vamos cambiando a uno que va aceptando poco a poco esa diversidad.

¿Cómo se produce el tránsito social de estos menores?

Es un tránsito de la sociedad, ellos no cambian en nada. La familia acepta la decisión del menor, lo comunica al colegio y al entorno social. Es curioso, cuando los niños cuentan a sus padres su identidad, ellos ya tienen claro el nombre que quieren recibir, ya lo han pensado. Incluso, su hermano y sus amigos cercanos les tratan por ese nombre.

Cuando un alumno comienza el tránsito social de cambio de género, ¿qué debería hacer un colegio?

En el proceso, la madre y el padre hablan con los profesores, con los otros padres, con los niños y se plantea que al chaval se le va a empezar a tratar con el sexo que ha asumido. Hay que educar a los compañeros para que acompañen a los niños. Los niños y niñas transexuales son absolutamente normales, no son raros, son como los demás.

Actualmente, no existe una legislación que autorice la modificación del nombre y del género de estos menores. La decisión depende del juez titular del Registro Civil. ¿Cómo valora esta normativa?

Es absolutamente necesario el cambio de ley. Debería ser un trámite más sencillo y simple. ¿Qué más necesita un juez que el hecho de que ese menor lleva un año viviendo conforme a su sexo sentido? No es necesario activar ninguna garantía médica, ni psiquiátrica, ni psicológica. La garantía debe tenerla en la familia y en el entorno. En estos casos no se suele revertir la decisión, es algo persistente. Un niño cuando ha tomado la decisión, sigue adelante con ella.

¿En qué punto llega la hormonación a este proceso?

Los menores expresan su identidad por sí mismos, no necesitan ningún psicólogo, ningún psiquiatra. A partir de los 12 años, con el desarrollo sexual, puede ser que necesiten algún tratamiento médico. Se comienzan a utilizar bloqueadores hormonales para que no aparezcan los caracteres sexuales secundarios. Pero tampoco es estrictamente necesario, hay muchos y muchas niñas que no han utilizado bloqueadores y no ha pasado nada.

Mezu transfoboa zabaltzeko beste ibilgailu bat prestatu du Hazte Oir-ek

/in , , , , , , , /by

MADRIL. Madrilgo epaile batek ezarritako debekuari izkin egiteko, autobus transfoboko mezua moldatu du Hazte Oir erakunde ultrakatolikoak. Autokarabana bat prestatu du, eta aurreko leloari galdera ikurrak gehitu dizkio: Mutilek zakila dute? Neskek alua dute? Hasierako aurreikuspenen arabera, kanpaina bihar da heltzekoa Iruñera