DEIA: Itziar Zunzunegi Etxeberria ikerlaria eta pedagogoa “Genero sistema eta sexu kategoria guztiak zalantzan jarri beharko litzateke eskolan”

itziar_31715_1

Itziar Zunzunegi, pedagogoa eta ikerlaria. (Iban Aguinaga)

Itziar Zunzunegi Etxeberria ikerlari eta pedagogoak Udako Euskal Unibertsitateko ‘Hezkidetza: nondik eta nola hasi’ ikastaroa eskaini du berriki Iruñean.

Iruñea – Jaiotzeko momentu beretik edo lehenagotik ere lehenengo sailkapen batean erortzen da gizakia: mutikoa edo neska. Arra edo emea. Lehenengo sexu klasifikazio horretatik abiatuta, kulturalki eraikitako genero roletara bideratzen da haurra, bere bizitzako lehenengo urteetan. Jolas motak, janzkera, jokabideak… Tankera batekoak edo bestekoak izango dira generoaren arabera. Itziar Zunzunegi Etxeberriaren arabera, alta, sailkapen eta rol horiek mugak eta, ondorioz, barne gatazkak eragin diezaiokete sistema horren baitan eroso sentitzen ez denari. Hezkidetza: nondik eta nola hasi izenburupean, hezkuntza ikerlari eta pedagogoak arlo honetan eskolak daukan papera aztertu eta aldatu beharreko kontzeptuak proposatu ditu.

Nondik abiatzen da hezkidetzaren kontzeptua?

-Genero identitateen garapena eta eraikuntzatik abiatu behar gara. Hezkidetzak identitateak zalantzak jartzen ditu, zer den identitatea, nola ulertzen dugun eta zer egin behar dugun proposatzen da.

Jendarteratze prozesuan haurrak neska izatea zer den eta mutikoa izatea zer den ikasi generoaren ezaugarriak barneratzen dituela diozu. Noiz hasten dira definitzen generoaren muga horiek?

-Urtebetetik aurrera, haur bati galde-tzen badiogu, janzkerarengatik neskak eta mutilak bereizten jakingo du, desberdintasunak nabaritzen dituzte eta gainera horretara eramaten ditugu. Bi urterekin jada generoaren araberako rolak ikusten hasten dira, hau da, urtebetetik aurrera neska eta mutilak berdin jokatzen dute eta bi urterekin beste generoarekin lotzen dituzten portaerak erreprimitzen hasten dira. Generoaren gaineko kontzientzia osoa hiru edo lau urtetik aurrera izaten dute: garai horretan oso argi daukate zer egin behar duten mutilek eta zer neskek.

Eta rol horiek, noski, mugak ezartzen dituzte pertsonaren gain.

-Bai, eta hausnarketa horretatik hasi behar gara. Generoak eta sexuak eraikiak, kulturalak diren heinean aldatu egin daitezke, izan ere, anitzagoak dira errealitatean.

Zein dira genero bakoitzarekin lotzen diren portaera edo gaitasun horiek?

-Kontua da sistemak estereotipo zehatzak ezartzen dituela neska edo mutilentzat. Egia da aldaketa prozesuan gaudela baina oraindik badira hor dauden kontzeptu batzuk. Nesken kasuan, adibidez, mutilak baino lehenago hitz egiten hasten direla esaten da, berritsuagoak direla eta horren araberako jarrerak garatzen ditugu. Zenbait ikerketek adierazten dute, hartara, neskei gehiago hitz egiten zaiela. Mutilei dagokienez, bortitzagoak direla esaten da eta naturaltzat hartzen dugu, mutil txiki baten kasuan, jokaera bortitza izatea, nesken kasuan ez bezala. Nesken kasuan, jokabide horiek erreprimitu egiten dira eta, erreprimitzen badituzu, noski, ez dira etorkizunean ematen.

Zer egin beharko litzateke hezkuntzaren arloan, eskolan, genero perspektiba hori aldatzeko?

-Oso modu irekian tratatu behar da identitatea. Identitateak poliedrikoak dira, alde asko dituzte. Pertsona bat ez da bakarrik emakumea, ez da bakarrik nafarra edo bakarrik ikaslea. Hori guztia izan daiteke eta askoz gehiago, kontutan hartu behar da. Genero identitatea edo genero batekiko identifikazioa oso modu desberdinean eman daiteke eta eskolan aitortu eta sustatu behar da.

Barne hausnarketa batetik hasten da prozesua, beraz?

-Hezkidetza planak garatu eta aplika-tzen direnean hausnarketa sakon bat egoten da ikastetxean non hezitzaile eta irakasle guztiek parte hartzen duten, eta hortik abiatzen da. Oso garrantzi-tsua da barne hausnarketa, zure lanarekiko ikuspuntu kritikoa, behaketa lana… Eskolan ematen ditugun ereduak oso eredu maskulinoak dira gehienetan, eta eredu femeninoak eskaintzen direnean estereotipoetan oso finkatuak egon ohi dira. Beste motatako ereduak eman behar dira. Gorputza eta sexuaren ereduen inguruan ere bada egitekorik, oso markatua baitago, sexualitatearen arloan adibidez, heterosexualitatea.

Eta sexualitatea genero perspektibarekin zuzenean lotuta dagoen arloa da…

-Bai, genero-sexu sistema eta kategoria guztiak jarri beharko litzateke zalantzan. Ulertu beharra da badirela kategoria batzuk bereizgarriak gizartearen analisirako baina sistema bezala, kulturak sortutako sistema dela eta beste bat eraikitzerik badagoela.

Aldaketa guzti horrek, oinarritik hasten den berreraikuntza guzti horrek ikaratu dezake, ezta? Kontutan hartuta emakumezko-gizonezko generoak hain barneratuta daudela...

-Bai, generoaren eta sexuaren kontzeptuak oso kontzeptu egonkorrak direlako. Jaiotzen gara ar edo eme eta sexua definituta datorkigu. Baina generoaren kontzeptua zalantzan jartzeaz gain sexuarena ere eztabaidatzen baduzu, dena aldatzen da. Badira ikerketak emakumearen eta gizonezkoaren kromosometatik abiatuta ezaugarri bereizgarriak ezartzen dituztenak: emakumearen garuna halakoa da eta gizonezkoena halakoa. Baina badira beste ikerketa batzuk bi sexu ezartzearen ordez zazpi ezartzen dituztela, edo hamabost… Sailkapen berriak egin daitezke, inportanteena zalantzan jartzea da eta bigarren pausua nork bere burua aztertzea: nola bizi dut nik emakume izatea? Nola bizi dut nire gorputza?

Gizartean dagoeneko bada generoa edo sexualitatea ezarritako estereotipoetatik kanpo bizi duenik ere.

-Bai, eta horrek erakusten du badela sailkapen berri bat egiteko parada. Gizartean eta hezkuntzaren barnean onartu beharreko gauzak dira, azken batean, eskola ez delako aparte dagoen burbuila bat. Eskolak badu asko egiteko arlo honetan. Eskolak bilakatu behar du toki batean non sexualitatea eta generoa bizitzeko modu guztiak babesa izango duten, ulertuz pertsona horiek konpeten-tziak garatu beharko dituztela jendarteratzea aurrera eramateko. Sexualitatea edo genero identitatearengatik ematen diren erasoak ezin dira eskolan onartu.

BERRIA:LGTB MUGIMENDUA Homofobiaren aurkako zebra bide bat koloreztatu dute Errenterian

1979an Poliziak tiroz hildako Vicente Vadilo ‘Francis’ trabestiaren omenez koloreztatu dute, eta LGTB mugimenduan aitzindari izan zirenei esker ona adierazteko. Argazki bilduma, hemen.

zebrabidea

Errenteriako Iztieta auzoa eta herriaren erdialdea lotzen dituen zebra bidea margotu zuten atzo, lesbiana, gay, bisexual eta transexualen eskubideak irudikatzen dituen banderaren koloreekin. Auzo hartan hil zuten, 1979ko ekainaren 10eko goizaldean, Vicente Vadillo Santamaria Francis trabestia; polizia batek hil zuen, tiroka. Hurrengo egunean, hilketa salatzeko batzar bat egin zuten herriko plazan, baita manifestazio bat ere herriko kaleetan, eta, han, zenbait gay eta lesbianak aurpegia eman zuten lehen aldiz jendaurrean. Orain, 35 urte geroago, gogora ekarri nahi izan dute “herriaren memorian lekurik izan ez duen gertakari hori”, “Francis zenari omenaldia egin eta hurrengo egunean kalera atera ziren aitzindari horiei esker ona adierazi nahian”. Errenteriako Saretuz proiektuaren eta Euskal Herriko Gay-Les Askapenerako Mugimenduaren (EHGAM) ekimenez eta Iztietako Gurekin auzo elkartearekin elkarlanean antolatu zuten atzoko ekitaldia.

Udalaren babesa izan dute, udalbatza osatzen duten talde politiko guztien adostasunarekin; hala ere, nahiago izan dute “auzotarrekin eta herritarrekin auzolanean egindako ekitaldia” izatea, eta ez “ekitaldi instituzionala”; hala adierazi du Imanol Miner errenteriarrak, EHGAMeko eta Saretuz-eko kideak. Izan ere, “auzolanean eginda, jendeak bere egiten du halako ekinaldi bat”, Minerren iritziz.

Parte hartze askotarikoa

Neguko Olinpiar Jokoen harira Errusiako Gobernuak hartu zuen jarrera homofoboaren aurka, protesta asko eta mota askotakoak izan ziren mundu osoan; Errusiaren Londresko enbaxadaren aurrean, zebra bide bat ortzadarraren koloreez margotu zuten, eta horrek eman zien ideia Errenteriako ekinaldiaren sustatzaileei.

Gaueko hamar eta erdietan jarri zuten ordua Nafarroa hiribideko zebra bidean, eta jende ugari bildu zen: “oso jende askotarikoa”, Minerrek esandakoaren arabera. Lehenik, afari-merienda egin zuten, eta elkarrekin joan ziren ekitaldia izan zen lekura. Han, oroigarri izango den seinalea edo plaka agerrarazi zuten Gipuzkoako LGTB mugimenduaren aitzindari izandakoek eta haien senideek. Izan ere, Minerrek azaldu duenez, “Bizkaian ordurako bazegoen mugimendu antolatu bat, eta Gipuzkoan lehen pausoak ematen ari ziren”; baina gertakari hark eraginda, piztu egin zen mugimendua, “batez ere Errenterian”.

Gero, zebra bidea koloreztatu zuten, bertaratu ziren guztiek parte harturik; eta hitza hartu zuten antolatzaileek. Iztietako Gurekin auzo elkartearen izenean, Maite Gartziak hitz egin zuen; Saretuz-en izenean, Gorka Aspiazuk. Errenteriako alkate Julen Mendozak azpimarratu nahi izan zuen ideia horren inguruan izan den adostasuna, talde politikoen zein herritarren aldetik. Bukatzeko, EHGAMeko Mikel Martinek hartu zuen hitza, eta 35 urteotako ibilbideari gainbegiratu bat eman.

BERRIA: Arnasa eman zien heriotza

Poliziak trabesti bat hil zuen tiroz, orain 35 urte, Errenterian. Bidea urratzeari ekin zion orduan EHGAM mugimenduak. Trabak traba, aurrera egin du, pairatutakoaren gordina ahantzi gabe.

francisen manifa2

Vicente Vadillo Francis hil zutela eta, 10.000 lagunek Errenteriako kaleak bete zituzten, EHGAMen lehen protestan. BERRIA

Ez zen giro sasoi hartako Errenterian, Gipuzkoan. Borroka eremu indartsuenetako bat zen, eta eguneroko ogia ziren istiluak. Homosexualitateari buruzko aurreiritziak ere aski errotuta zeuden gizartean. Frankismoko errepresioaren osteko urteak ziren: bor-bor zegoen ingurua. 1979ko ekainaren 10ean gertaturikoa ez du inoiz ahantziko Mikel Martinek, EHGAM Euskal Herriko Gay Askapenerako Mugimenduko kideak: «Goizaldeko ordu txikiak ziren. Kaleko jantzitako polizia bat sartu zen Apolo dantzalekura, ixtear zegoela. Erabat oldartuta, euskal herritar bat akabatzeko irrikan zela oihukatuz. Trabesti bat jarri zitzaion aurrean, eta poliziak tiro egin zion begian». Vicente Vadillo hil zuen, Francis ezizenez ezaguna. Jatorriz Alacantekoa zen (Herrialde Katalanak), baina Errenterian bizi zen.

«Kolpe latza» izanagatik, aurreneko urratsak egiten hasi ziren orduan EHGAMeko kideak: aldarrikapenak, greba egunak, manifestazioak… Hautsak harrotu, eta «sendotu» egin zen mugimendua, Martinen hitzetan: «Gezurra badirudi ere, sekulako bultzada eman zigun, hitza hartu eta herritarren aurrean gay moduan agertzeko». Mugimendua abiarazteko ahaleginetan ari ziren Gipuzkoan. Ordura arte, baina, ezer gutxi zuten egina. Eta Francisen heriotzak «arnasa» eman zien beste kasu batzuk salatzeko. Iltzatuak ditu uneok Martinek: «Gutxietsi egiten gintuzten». Komunikabide gehienek, esaterako, ez zuten deus ere aipatu Francis hil ondorengo biharamunean. «Eta aipatu zuen bakarrak emakume jantzitako gizon bat zela jarri zuen, merezia zuela aditzera emanez». Beste egoera batzuetan, hala ere, usuago zituzten homosexualak ahotan: «Manifestazioetan, marikoi eta txakur irainak ziren gehien erabiliak polizien aurka egiteko».

«Aurreiritziei» aurre egiten

Lau urtera epaitu zuten Francis hiltzea egotzi zioten polizia. EHGAMeko ekintzaileak kexu agertu, eta «mehatxatu» egin zituzten. Itxialdi bat ere egin zuten. Bederatzi hileko zigorra ezarri zioten, baina ez zen kartzelara sartu. «Etsigarria bazen ere, orduan ez zitzaigun otu helegiterik jartzea».

Eztarria urratuta eta begiak ia malkotan, «zapalkuntza erabatekoa» zela oroitzen du Martinek. Adibide modura Gizarte Arriskugarritasunaren Legea jarri du: 1970. urtetik 1988ra homosexual gisa agertzea bost urte bitarteko espetxearekin zigor zezakeen Espainiako Gobernuak. Herritarrek ere ez zituzten begiko: «Errespetu falta izugarriak pairatu, eta isilpean gordetzen genituen ia beti».

Errepresio garaiak igarota, ordea, aurreiritzi horiei aurre egin, eta homosexualitatea sexu askapenerako aukera zilegi gisa aldarrikatu zuten. «Hemen gaude, ez gara ezkutatzen zen gure leloa». Orduz geroztik, indarrak metatzeari eta egoera iraultzeari ekin zioten. «Gorputza nahierara erabiltzeko eskubidea genuen eta».

Urteen poderioz, aldarria ikusaraztea lortu zuten. «Egunerokoaren logika moldatzea genuen xede, sexu askapena onartu eta sexofobiatik kanpoko gizarte batean libre bizitzeko». Harro dago egindako hautuaz; gizartean eztabaida piztea lortu zutela deritzo.

Argi izpietatik harago, «itzalpean» egoteko istanteak ere izan zituzten. Martini, kasurako, duela urte batzuk eraso egin zioten. Ez du ahantzi bizitakoaren gordina, baina nahiago du xehetasunetan ez sakondu:«Ezin dugu onartu norbaitek gure bizitzaren segundo bat bera ere lapurtzea orientazio sexual edo janzkeragatik».

«Helmuga urruti da oraino»

Ahots apalarekin adierazi du gisa horretako gertaeren kontra esku hartu behar dela, nahitaez: «Ezin ditugu axolagabe laga. Axolagabe izateak hil egiten du. Ezinbestekoa da salatzea, baina horrek ez du erroko arazoa konpontzen».

Horren harira, gogoan dauzka egun «gaizki» pasatzen ari diren ekintzaileak. Urteetan pairatutakoa presente du orain ere. «Ezin dugu ahaztu duela ez horrenbeste homosexualak atxilotzen zituztela beren eskubideen alde mobilizatzeagatik». Elkartasun mezuak ditu ahotan Martinek. Hori dela eta, erne egotea dagokiela uste du: «Herrialde ugaritan homosexualitatea delitu da oraindik. Jazarpenak indarrean segitzen du, eta zigortu egiten da. 80 herrialde inguru daude horrela, eta horietatik bederatzik aplikatzen dute heriotza zigorra. Lotsagarria da».

Hedabide handien jardunean ere moldaketa frankoren «beharra» ikusten du Martinek. «Sentsazionalismora jo ohi dute gehienek, errealitatearen eta objektibotasunaren kalterako». Gazteen artean gabeziak antzeman ditu, gainera: «Trabak daude lehenbiziko urratsak egiteko».

Arnasestuka bada ere urteotan aurrerapausoak eman direla deritzo Martinek: «Alor orotan egin dugu aurrera. Zama handia kendu dugu gainetik». Hala ere, badaki «lan eskerga» dutela egiteko, eta helmuga «urruti» dela.

NAIZ: Francisen hilketak ozendu egin zuen homosexualen eta transexualen borroka

Duela 35 urte polizia espainol batek tiroz erail zuen Errenterian Bizente Badillo «Francis». Garaiko egunkariek «emakumez jantzitako gizon baten» hilketaren berri eman zuten, EHGAM plazara atera zen milaka lagunen aurrean eta lehenengoz ahots gora aldarrikatu zuen pertsona orok sexualitatea modu askean bizitzeko duen eskubidea.

francisen manifa

Bizente Badillo Francis Alacanteko herri txiki batekoa zen berez, gazterik Errenteriara bizitzera etorria eta erabat bertakotua zegoena. Gaua maite zuen eta emakumez trabestitzea gustatzen zitzaion. Asko ibiltzen zen Apolo izeneko dantzalekuan, oso ezaguna zen bertan eta areto horretako langileak lagunak zituen. Hain juxtu, bertan galdu zuen bizitza.

1979. urteko ekainaren 10a zen. Francis Apolo dantzalekuan zegoen, bertako langileekin hizketan eta trago bat hartzen. Ordurako diskoteka itxita zegoen. Norbaitek atea jo zuen eta langile bat gerturatu zen atera dantzalekua dagoeneko itxita zegoela esateko. Baina ate joka zebilen gizona ez zen konformatu, eta berriz egin zuen sartzeko saiakera. Eta, berriz, erantzun berdina eman zioten. Azkenean, ez dakite seguru nola, baina lortu zuen gizon hark dantzalekura sartzea. Lekukoek kontatzen dutenez, oso urduri eta haserre zegoen, euskaldunen kontrako biraoak botatzen zituen behin eta berriz, eta euskaldunen bat zeinen gustura hilko lukeen esaten omen zuen. Eta horrela zebilela, Francisek esan omen zion, «euskaldun bat? Ba hementxe daukazu bat». Orduan gizonezkoak pistola bat atera zuen poltsikotik eta tiro eman zion Francisi. Balak begian jo zuen eta han bertan geratu zen zerraldo. Gerora jakin zen tiro eman ziona Antonio Cava Laguna polizia espainola zela. Epaiketaren ondoren bederatzi hilabete kartzelan eman eta libre geratu zena.

EHGAMen jendaurrekoa

Errenterian berehala zabaldu zen Francisen erailketaren berri eta herri batzar bat deitu zen gertaera latz hura nola salatu erabakitzeko. Aldi berean, udal batzarraren ezohiko bilkura bat izan zen (artean ez zegoen udaletxerik) hilketa hura gaitzesteko.

Erailketa gertatu eta bi egunera, ekainaren 12an, Errenterian greba orokorra izan zen eta herri batzar jendetsua antolatu zen herriko plazan. Garaiko kronikek kontatzen dute 10.000 lagun baino gehiago bildu zirela batzarrera eta ondorengo manifestaziora. Herri batzar hori oso garrantzitsua izan zen. Bertan, milaka lagunen aurrean, agertu ziren lehendabizikoz EHGAM-eko zenbait kide eta ozen esan zuten bazela garaia pertsona homosexual eta transexualen eskubideen aldeko borrokan hasteko. Nahikoa zela, ezin zela beste erasorik onartu inoren aukera sexuala tarteko.

Mikel Martin EHGAMeko kidea herri batzar hartan zegoen duela 35 urte, eta borroka bide berdinean segitzen du gaur egun. «Bizkaian sortu zen EHGAM urte pare bat lehenago eta Donostia inguruan eta Oreretan ere ari ginen mugitzen. Baina Francisen hilketak prozesua bizkortu egin zuen. Hurrengo egunean egunkari batean irakurri genuen ‘Han matado a un hombre vestido de mujer’ eta izugarri haserretu ginen. Bazirudien emakumez jantzita egoteak erasoaren larritasuna gutxitzen zuela. Eta orduan esan genuen, amorruz eta haserrez, nahikoa zela. Hor geundela eta gure eskubideen alde borrokatzeko gogoa eta beharra sentitzen genituela. Ozen esan genuen pertsona guztiek geneukala nahi genuen modura janzteko eskubidea, modu askean maitatzekoa eta sexualitatea nahi moduan bizitzekoa», kontatu du Martinek.

Ordura arte entzun gabeko ahotsa zen. «Manifestazioetan oso ohikoa zen Poliziaren kontra egiteko ‘maricones’ eta ‘iros a tomar por el culo’ bezalakoak entzutea. Horiek ziren, jende askorentzat, zeuden irainik eta erasorik bortitzenak. Eta gu han, haien ondoan manifestazioan. Gu, homosexualak eta ipurditik hartzea gustuko genuenak. Horrelakoekin erabat nazkatuta geunden», segitu du Martinek. Nabarmendu du, gainera, manifestazio haietan parte hartzen zuen jendea aurrerakoia zela, abangoardia zela, erabat errepresioaren kontrakoa, eta, hala ere, «heteroarauan erabat sartuta zegoena, pertsona homosexualekiko aurreiritzi izugarriak zituena».

Trabestismoa garai hartan

«Trabestismoa, bai Francisena eta bai besteena, nahiko toleratzen zen garai hartan baldin eta muga zehatz batzuetatik ez bazinen ateratzen. Gogoan dut nola etortzen ginen Donostiako gune batera. Bertan ohikoa zen trabestien espektakuluak egotea eta gauez trabesti horiek txalotzen zituztenak hurrengo egunean atxilotu edo erasotzen zituzten berdinak ziren. Trabestismoa onartuta zegoen bizitzeko modu oso mugatu eta zehaztu gisara, toki konkretu batzuetan eta une zehatzetan. Betiere begira zeudenen dibertimendurako, jolaserako, baina ez hortik kanpora. Ezpainak margotutako gizona, ileorde bat janzten zuena, soinekoa janzten zuena… une batean ondo pasatzeko tresna bat baino ez zen begira zeudenentzat, une horretan beren beharrak ase beste lanik ez zuena. Hortik kanpo, iraindu, jipoitu, atxilotu eta zigortu beharrekoa zen», kontatu du Mikel Martinek.

Berak ezagutzen zuen Francis eta ezagutzen zuen zer-nolako giroan mugitzen zen, garai hartako jendartearen tasunak ezagutzen dituen bezala. Deskribatzen duen egoera gogorra da; «gauez homosexualekin harremanak zituzten gizon asko egunez haien kontrako jarrera bortitzenak agertzen zituztenak izaten ziren, egunez jipoitzen eta iraintzen zituztenak», jarraitu du.

Mikel Martin, Francisen antzera, errenteriarra da eta garai hartan herrian mugimendu dezentekoa zegoen, arlo guztietakoa gainera. «Oreretan mugimendu handia zegoen. Beti izan da oso herri dinamikoa eta aldarrikatzailea, ondo antolatutakoa eta erantzuteko gaitasun oso sustraitua duena: langileen mugimendua bizi-bizirik zegoen, mugimendu feminista suspertzen hasita zegoen, Franco joan berria zen, diktadura baten itolarritik gentozen eta arnasa hartzeko behar izugarria genuen… Testuinguru horretan kokatu behar dira Francisen hilketa eta ondorengo protestak», kontatu du.

Francisen erailketa baino astebete lehenago gertatu zen Tuteran Gladys del Estal ekintzaile ekologistarena. Guardia Zibil batek tiroz erail zuen gaztea protesta antinuklear batean parte hartzen ari zela. Mikel Martinek bi erailketak oso gertutik bizi izan zituen; Tuterako protestan bertan zen eta Francis herriko laguna zuen.

Francisen erailketa gertatu zenerako Errenterian gizon eta emakume talde bat elkartzen hasia zen asko kezkatzen zituen gai bati buruz hitz egiteko: askapen sexuala. «Heteroarautik kanpo sentitzen ginen, gutxiengo bat ginen eta erabat kontrakoa eta bortitza zitzaigun inguru batean mugitzen ginen. Sentitzen genuen betebeharrak bagenituela, beste pertsona guztiek bezala, baina eskubiderik ez genuela. Eta kezkaz bizi genuen egoera. Pentsa, 1978. urtera arte homosexualitatea delitua zen».

Francisen hilketak eta ondoren komunikabideetan izan zuen oihartzunak isilka baina dagoeneko bazetorren borroka bat azkartu egin zuen, eta ozenago bihurtu. «Orduan hasi ginen esaten ‘Hemen gaude eta ez gara ezkutatzen’ manifestazioetan», kontatu du Mikel Martinek. 35 urte geroago horretan segitzen dute, aurreiritziak deseraikitzen eta heteroarauaren bide estuak zabaltzen, denon mesederako.

URIOLA: Imanol Alvarez, EHGAM: Hamaika sentipen, hamaika bizipen, hamaika izate

Bilbon plazaratu zen euskal sexu-askatasunerako mugimendua lehenengoz, 1977ko hasieran; nahiz eta ideia Durangon mamitu, pare bat hilabete lehenago. EHGAM (Euskal Herriko Gay Askapen Mugimendua) izan zen, hain zuzen, orain hogeita hamazazpi urte pasatxo, sexualitate libreago baten alde lanean hasi zen lehen erakundea.

Esan bezala, Bilbon sortua; baina, izenean argi iradokitzen den bokazioari jarrituz, laster hasi zen Euskal Herriko bazterretara hedatzen. Batez ere hiriburuetan osatu ziren taldeak, baina baita hainbat herri edo eskualdetan ere: Orereta, Durangaldea, Tutera… Etengabeko aldaketa-dinamikarekin izan bazen ere (tokian tokiko talde berriak sortu, beste batzuk agortu), hamarkadatan izan ginen ia bakarrak. Eta pronostiko guztien kontra, oraindik diraugu bizirik.

Geroxeago, mugimenduari aniztasun handiagoa emango zioten beste elkarte batzuk sortzen hasi ziren. Urte hauetan guztietan, hamaika teoria jaio eta birmoldatu edota ahaztu egin dira mugimenduan: homosexualitatearen ordez homofilia defendatzen zuena, gay-askapen iraultzailearena, erradikala, antigay zeritzona, queer… Sarri erabiltzen den/dugun eta etengabe luzatzen doan -eta gorroto diodan- letra-zopa antzeko sasihitz itsusi batean metatuz joan diren hizki mordoa da ibilbide horren isla: LGBTTIQ…

Ekainaren 28an urtero “ospatzen” dugu 1969an New York-en gay-trans ghettoan zeuden andre eta gizonen matxinada poliziaren kontra. Hortik dator(ke) harrotasun terminoa (pride, orgullo…); eta garaipen hartatik gehi handik hona lortu ditugun aurrerapen ukazinetatik datoz(ke) gaur egun mendebaldeko hiri askotxotan egiten diren iñauteri antzeko desfileak. Ospakizuna, poza eta jaia osasungarriak dira; bai, horixe! Alabaina, guk (ehagmkideok zein euskal elkarte gehienetakoek) ez ditugu oso gustuko uda-hasierako aratuste horiek. Hemen ederki dakigu jaia eta borroka uztartzen, bai, eta horren aldekoak, gara; baina jaiak aldarrikapen oro estaltzen duenean… jai dugu. Harrotasun hitza bera ere ez dugu gehiegi atsegin, besteak beste, ez dakigulako harro egon gaitezkeen sexualitate zehatz bat praktikatu/sentitzeaz; kasurik hoberenean, gizartean nahiko omnipresente den homofobiaren gainetik superbizitzeko gauza izateaz egon gintezke harro, edo gizartea bera zein legeak apurka-apurka hoberantz aldarazi izanaz. Gauzak horrela, guk betidanik nahiago izan dugu askapen berba: errebindikatiboagoa da eta hobeto islatzen du eginiko eta eginkizuneko lana.

Munduan barna, eta baita gure euskal txokotxo honetan ere, oraindik lan handia dago egiteko: hainbat estatutan heriotzarekin zigortzen dira harreman homosexualak edota ezkontzatik kanpoko oro; beste askotan kartzelarekin edo lapidazioarekin… Gurean ez. Gurean legez ia eskubide berdinak ditugu. Teorian bederen, askatasun osoz izan dezakegu nahi dugun harreman-mota eta nahi dugun(ar)ekin; legea berme. Errealitatea oso da temati, ordea, eta egunerokoak diosku askatasun horretatik urruti gaudela: sexismoa, matxismoa, heterosexismoa, homofobia… gure inguruko paisajearen parte dira. Asko ez badira ere, sexualitatea arau heterosexistatik at bizi nahi dutenen kontrako eraso fisikoak gero eta gutxiago izan beharrean, gero eta gehiago dira; hitzen, begiraden, irrien eta abarren bitarteko erasoak nonahi eta noiznahi… Badirudi gero eta gutxiengo nabariagoa den gutxiengoa dela horien guztien erantzule. Horrela dela onartuta ere, argi dago jarraitu behar dugula lanean fronte guztietan: hezkuntza, komunikabideak, kalea, familia… Erne egon behar dugu, gainera, lortutako apurrak ez galtzeko; mundua oso biratze susmagarria egiten ari da-eta okerrerantz: kapitalismorik basatia jaun eta jabe, erlijio-fundamentalismoak indarberritu…

Aurreko guztiagatik, aurten ere irten behar dugu kalera ekainaren 28an manifestazioan sexualitate-afektibitatea askatasunez sentitzeko eta bizitzeko eskubidea aldarrikatzera. Bilbokoa Moyua Plazatik abiatuko da arratseko 20:00etan, 11 sentipen, 11 bizipen, 11 izate lelopean.

EHGAMen urteroko afaria
Afariaren ostean ikuskizuna egongo da eta, bertan, urtero ematen ditugun Urrezko Hiruki eta Trapuzko Espartina sariak emango dira.

UROLA: Banatu dituzte Urrezko Hirukia eta Trapuzko Espartina sariak

Euskal Herriko Gay Askapen Mugimenduak (EHGAM) banatu ditu urteroko sariak. Urrezko Hirukia Goenkale telesailari eta Mikel Rueda zine zuzendariari eman dizkio. Trapuzko espartina, bestalde, El Correo eta Diario Vasco egunkariei.

ehgam sariak 2014_content

ehgamkidea Imanol Alvarez aurtengo saridunekin

Gaur eguerdian La Bolsa auzo-etxean EHGAMek deitutako prentsa-aurrekoan ezagutzera eman ditu urtero bezala Urrezko Hirukia eta Trapuzko Espartina sariak. Lehenengoa Goenkale telesailari eta Mikel Rueda zine zuzendariari eman dizkio. Goenkalek izandako ibilbide “irekitzaileagatik” jaso du saria, “hasierako izaera ia asexuala eta guztiz heterosexuala izatetik, homosexualitatea, HIESa eta transexualitatea bezalako gaiak jorratu dituelako”. Imanol Alvarez EHGAMeko kideak azaldu duenez, hedabideen funtzioa “errealitatearen isla” izatea da eta Goenkalek hori lortu du. Bestetik, Mikel Ruedari A Escondidas bi nerabeen arteko amodio istorioa jasotzen duen filmagatik eman diote saria. Alvarezen arabera, adin txikikoen arteko erlazio homosexualak “oraindik tabu dira” eta “are gehiago horietako bat etorkina bada”, beraz, filmaren “gai ausarta saritu nahi izan dugu”.

Bestalde, Trapuzko espartina El Correo eta Diario Vasco egunkariei eman diete. EHGAMen arabera, “El Correok 17 urte behar izan zituen EHGAM ezagutzeko”, denbora hori igaro arte egunkariak ez zuen inoiz mugimenduak Euskal Herrian antolatutako ekintzei buruz idatzi, bai ordea Berlinen eta Madrilen jazotako gertakariei buruz.

Ekainaren 28an manifestazioa

Aurten ere ekainaren 28an manifestazioan sexualitate-afektibitatea askatasunez sentitzeko eta bizitzeko eskubidea aldarrikatzera irtengo da EHGAM. Bilbokoa Moyua Plazatik abiatuko da arratseko 20:00etan, 11 sentipen, 11 bizipen, 11 izate lelopean.

EHGAMen urteroko afaria

Afariaren ostean ikuskizuna egongo da eta, bertan, urtero ematen ditugun Urrezko Hiruki eta Trapuzko Espartina sariak emango dira.

BERRIA: Askatu nahian

http://www.berria.eus/paperekoa/2063/030/003/2014-06-29/askatu_nahian.htm

E28 Nafarroan

LGTBIren eguneko martxa, atzo, Iruñean. JUANAN RUIZ / ARP

Duela 30 urte, ekainaren 28an, 19:00ak jo orduko ziztu bizian atera ziren dozena bat lagun, pankarta bat eskuan hartuta, taberna zulotik Donostiako Bulebarrera, harrotasun egunaren harira egin nahi zuten manifestazioaren ibilbidea lehenbailehen amaitzera. Jende gehiago izaten zen espaloietan begira, pankartaren atzean joaten zena baino. Beste hiriburuetan egiten ziren manifestazioak ere ez ziren argazki horretatik urrun ibiliko. Garai haietan erakutsitako ausardiari esker egin da toki askotan aurrera, hein batean. Ezin esan, ordea, egoera normalizatu denik.

Ikastetxeetan haur batek marikoia esan eta besteek barre egiten duten artean; neska bati lesbiana deitzea iraingarritzat jotzen den artean; lankide, lagun edo familiaren aurrean sexu joera ezkutatzera eramaten duten arrazoiak desagertzen ez diren artean; kartzeletan, erietxeetan, justiziarekiko tramiteetan heteroarauen barruan sartzen ez den guztiak esplikazio plus bat behar duen artean; sexu joera dela-eta pertsonek sorterria utzi behar duten artean, edo espetxera edo heriotzara eramanak ere izan daitezkeen artean, askatasunetik urrun dago LGTBIren barruan dagoen oro —harreman afektibo-sexualak nola bizi behar diren arautu beharraren ajeak—.

Umorez eta kolorez janzten dituzte hiriak ekainak 28 iristen den aldiro. Festak, baina, aldarritik ere badu.